Een kwaststreep als een weg op mijn route

Kia Ora,

Allereerst wil ik iedereen een gelukkig mooi en liefdevol 2014 toewensen! Dus bij deze..

De broccoli landschappen en zonnige kerstparades kan ik nu wel achter me laten. Lord of the Rings scenes, vulkanen en bergen komen daarvoor in de plaats. Alweer meer dan een maand verder en al zoveel mogen bewonderen. Wat is de wereld toch mooi en geweldig!! In het begin leek het erop dat al dat moois maar niet bij me binnen kwam. Nu inmiddels ben ik op van de adrenaline en maak ik wel 100 sprongetjes per dag. Overal waar je loopt, om elke hoek... is weer iets geweldigs moois te verwachten.
De eerste weken heb ik aardig wat moeite gehad om te wennen aan een heel ander leventje, wat natuurlijk niet zo heel vreemd is maar toch. Een nieuwe zoektocht naar mezelf was begonnen en ik ben aardig op weg dichter dan ooit bij mezelf te komen. Inmiddels maak ik me ook helemaal niet druk over wat er op mijn pad komt. Het loopt zoals het loopt en elke dag is weer anders. Ik maak zo weinig mogelijk plannen over hoe en waar ik moet reizen. Just go with the flow zeg ik maar! Heerlijk om van al die vrijheid te genieten als je alles op een gegeven moment los kunt laten. Soms betrap ik me er toch nog even op dat die 'westerse stress' om de hoek komt kijken. Gelukkig schakel ik dan meteen over met al die vrije gedachtes en laat ik het ook meteen weer los! Ik bedoel, uiteindelijk komt alles goed.. ALLES! (en weer spring ik even op van mijn bureaustoel, wat een heeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk gevoel, Hell Yeah!)

Een aantal weken geleden ben ik, samen met Rik en zijn camper, vanuit Auckland richting Waitomo Caves gereden. Na een nachtje op de camping te hebben gestaan, zijn we richting de caves gegaan om de Black Water Rafting te doen. Leuk om is gedaan te hebben, maar ik als 'grote' bikkel die klaustrofobisch is.. niet bepaald een aanrader. We kregen een wetsuit aan, een helm op en een zwemband mee. Het was namelijk ook de bedoeling om van watervallen af te springen (ooohh...? slik). Eenmaal aangekomen op plaats van bestemming, ging mijn hart al redelijk tekeer toen ik de opening van de grotten al zag. En dan in mijn achterhoofd dat die trip 3 uur zou duren... Ik kan je vertellen dat ik me op bepaalde momenten behoorlijk groot heb gehouden om maar niet in paniek te raken. 'Leuk' voor een keer, maar nooit meer zal ik maar zeggen!

Vanuit de Waitomo caves zijn we richting Rotorua gereden waar we de rotte eieren geur al tegemoet kwamen. Deze stad ligt in een gebied met veel geothermische activiteit van vulkanische oorsprong. Dat verklaarde de rotte eieren geur ook meteen. Knap dat de bevolking er aan gewend raakt, want mijn neusvleugels bleven na 4 dagen nog steeds op en neer klapperen. Halleluja wat een lucht.. Toch ergens ook heel mooi, het blijft je herinneren aan de omgeving waarin je bent. Hier heb ik Wai-O-Tapu, waaronder de Champagne pool en Lady Knox geiser te bewonderen zijn, bezocht. Geweldig om door zo'n vulkanische gebieden te lopen met al die wonderbaarlijke natuurverschijnselen. Eindelijk hebben de broccoli landschappen plaats gemaakt voor dat waar ik voor gekomen ben! De natuur aan de andere kant van de wereld.
Ook heb ik vanuit Rotorua Hobbiton bezocht. De movieset van Lord of the Rings waar het allemaal begonnen is. Gelukkig ben ik niet zo'n gestoorde fan die voor 800 euro de ring na laat maken om deze vervolgens ergens in een of andere berg in het water te laten verdwijnen. Misschien de volgende keer maar blaadjes ophangen dat ze me wel mogen sponseren ;)

Vanuit Rotorua ben ik vertrokken naar Taupo waar ik opgehaald werd door een familie om daar te gaan wwoofen. Dit staat voor Willing Workers On Organic Farms. Je werkt zo’n vier uur per dag en je mag vervolgens gratis logeren, eten en drinken op de boerderij. Geweldige manier ook om de lokale bevolking van Nieuw Zeeland te leren kennen. En zoals ik al eerder zei, alles laten gebeuren zoals het zou moeten gebeuren. Ik heb het ook op me af laten komen en er zijn geweldige uitdagingen op mijn pad gekomen. Ik mocht mijn eerste muurschildering maken op de kinderkamer van hun zoon Coen. Wat een superervaring toch? (Check de foto's voor het eindresultaat) Toen het eenmaal klaar was, kwam de vrouw me knuffelen omdat ze er zo ontzettend blij mee was. Wat een geweldig open familie was het. Ook hun zoon sprong als een dolle door zijn kamer. Wat een voldoening voor mijn werk en een geweldige ervaring om een weekje bij zo'n familie te verblijven.

Vanuit Taupo ben ik vertrokken naar National Park Tongariro. Het park beslaat 796 km² en heeft drie actieve vulkanen: Mount Ruapehu, Ngauruhoe en Mount Tongariro. De vulkaan Ngauruhoe diende als decor voor Mount Doom in de film Lord of the Rings. Dit is tot dusver mijn hoogtepunt van het Noordereiland. Het is een pittige wandeling, waarbij soms flink geklommen en geklauterd moest worden. Boven op de rotsachtige bergen werd je doorzettingsvermogen beloond! Wat een adembenemend uitzicht. De nacht van te voren natuurlijk niet geslapen omdat ik me druk maakte of ik het wel aankon. En of ik het gehaald heb.. Een wandeling van 20 km van 7 a 8 uur, die ik in 5,5 uur bewandeld heb, met een hoogte van 1925 meter. Blijkbaar niet nodig me druk te maken betreft mijn conditie. Je moest is weten hoe heerlijk ik geslapen heb de nacht na de wandeling. Ik heb de hele dag nog nagenoten van al die wonderbaarlijk mooie uitzichten. Het is zo ontzettend mooi dat je jezelf af en toe afvraagd of het wel allemaal echt is wat je ziet.

Vanauit het National Park ben richting Napier aan de oostkust vertrokken om daar samen met Hanneke, die een dag later kwam, kerst te vieren. Ik blijf me nog steeds verbazen hoe open de mensen hier zijn. Op de heenreis leerde ik een Nederlands meisje kennen die op haar 5e naar Nieuw Zeeland is verhuisd samen met haar ouders. Nu zwemt ze in de top 20 van Nieuw Zeeland en traint ze 6 uur op een dag in het water van Auckland. Ze ging nu naar haar familie in Napier toe om daar kerst door te brengen. Bijzonder om zoveel verschillende mensen te mogen leren kennen. Bij aankomst heeft haar familie me afgezet bij het hostel. Napier is door een aardbeving getroffen op 3 februari in het jaar 1931 waarbij een groot deel van de stad was verwoest. De aardbeving had ook tot gevolg dat zo'n 40 km² land in het noordwesten van Napier dat onder water lag omhoog kwam. Het hele centrum werd direct weer opgebouwd in de Art Deco stijl. Mijn eerste indrukken bij het binnenkomen van het hostel was... KERST! Overal lichtjes, kerstbomen, gezelligheid, drankjes.. en helaas 80% Duitsers.
Een onvergetelijke kerst was het. Iedereen in het hostel maakte een eigen gerecht en de eigenaar stond achter de BBQ. Natuurlijk kon ik het niet laten om het Tante Rieky recept te maken: de arretjescake! Vervolgens natuurlijk (met de knoop los) een kerstwandeling langs het strand gemaakt. Weer is een keer wat anders ;) De dag voordat we verder trokken werd het ons nog even moeilijk gemaakt door de eigenaar van het hostel omdat Hanneke en ik werk kregen aangeboden. Na veel nadenken en geregel besloten we toch om Nieuwjaar in Wellington te gaan vieren en contact te houden met de eigenaar van het hostel. En waar zitten we nu? In Dannevirke, een klein plaatsje tussen Napier en Wellington in, bij de moeder van de eigenaar van het hostel. Valt het nog te volgen? Nee bij mij ook niet echt... Dat is weer het onverwachte wat op je pad komt.. laat gaan laat gaan! Alles is welkom, zolang de vrijheid er is om te gaan en te staan waar ik zelf wil. Na nieuwjaar te hebben gevierd in Wellington hebben we afgesproken met de eigenaar om op de terugweg naar Napier te stoppen bij zijn moeder voor een aantal dagen. Zo konden wij haar wat helpen met tuinieren en kon hij alles even op een rijtje krijgen voor eventueel werk. Voor Hanneke staat het zeker al vast dat ze daar kan gaan werken.. Wat ik wil, is nog een beetje de vraag! Dat ik de maand januari ga werken is een feit, de vraag is alleen wat voor soort werk. Ook dat komt wel goed, zolang ik overal open voor blijf staan ben ik er van overtuigd dat er vast iets moois op mijn pad komt. Ik kan sowieso in het hostel werken tegen vrije accomodatie maar dan kan ik geen seizoenswerk doen. Ik zou wel het werk in het hostel kunnen combineren met het werken in een kroegje of restaurant. We zien het wel. Nu eerst genieten van ons verblijf in Dannevirke. Wat een geweldig lief vrouwtje is het in een klein schattig huisje met aan de voorzijde uitkijk op de bergen en de achterzijde op mijlenver platteland.

Ons verblijf in Wellington was .. umm wel aardig. Bij aankomst op 28 december werden we begroet met bakken regen. Ook het hostel was verschrikkelijk zonder enige uistraling en we hoorde dat er geen vuurwerk of iets bijzonders te doen zou zijn met nieuwjaar. Wij balen als een stekker dat we niet in Napier waren gebleven. Tja, wat doe je dan? Even fastfood naar binnen werken om de dag maar enigszins goed af te sluiten ;) (blijven vrouwen he). Zo begon ook de 2e dag helaas, maar klaarde het in de avond wel op. Gelukkig waren er wat interessante musea die we konden bezoeken. Zo het Te Papa museum waar we 2 dagen hebben rondgehangen omdat het zo groot was. Er werd uitgebreid verteld over aardbevingen, vulkanen, natuur etc. We konden ook werkelijk ervaren in een huisje hoe een aardbeving voelt. Ook al weet ik dat het gestoord klinkt, ik hoop er een keer een mee te maken.. Niet al te groot en te lang dan he ;)
Ook was er een tentoonstelling van de schilderkunst van o.a. Monet die ik natuurlijk niet voorbij kon lopen. Als ik daar dan loop en elk schilderij in me opneem, kriebelt het overal. Ik denk dat er een aantal zijn onder ons die mijn gevoel bij het waarnemen van elk kwaststreepje op het schilderij wel begrijpen. Als een blij kind ben ik weer naar buiten gerend.
Op de derde dag (30 dec.) was het dan eindelijk mooi weer. Op tijd uit de veren, wandelschoenen aan en hop... Op naar Mount Victoria waarbij een geweldig uitzicht over de stad ons beloonde. Vervolgens ook maar meteen naar de andere kant van de stad gewandeld om de St. Paul kerk, het parlementsgebouw en de Botanische tuinen te bezoeken. Uiteindelijk met een moe en voldaan gevoel om 18.00 u terug bij ons hostel.
31 dec. zijn we in de avond uiteten geweest met een groepje om vervolgens met een goede volle buik het uitgaansleven in Wellington onveilig te maken. Een 'onknallend' 2014 gingen we in, maar gefeest hebben we zeker. Dat het 1 januari weer regende was uiteindelijk dan ook niet zo erg, mijn bed lag goed genoeg!
Op 2 januari zijn we dus aangekomen hier in Dannevirke. En zo ga ik mijn verhaal dan ook afsluiten... Als een open boek, die hopelijk nog tientallen pagina's vol geschreven gaat worden met mooie avonturen. Ik kan niet wachten..... JIJ?

Uitiendelijk is de reden dat ik ben gaan reizen onder andere om er achter te komen wat ik verder wil in de toekomst. Omdat ik me zo open en vrij voel komen er ook mooie dingen op mijn pad. Dingen die me soms in een bepaalde richting lijken te duwen. Dat dit riviertje maar uit mag bloeien tot een grote oceaan.

Jullie in ieders geval bedankt voor alle lieve en mooie reacties.

Ik houd jullie op de hoogte. Tot snel!

Xx Zita