Hawkes Bay independent Zita

Kia Ora,

Inmiddels ben ik alweer 3 maanden van huis! De tijd lijkt steeds sneller te gaan dus geniet ik ook maar dubbel zo hard. Al helemaal als ik bedenk dat ik nog maar 20 dagen te gaan heb in Nieuw-Zeeland en dan mijn volgend avondtuur in Thailand gaat beginnen.

Een tijdje geleden schreef ik mijn laatste update vanuit het kleine plaatsje Danevirke. Vanuit Danevirke ben ik verder gereisd terug naar Napier, waar ik ook de kerst heb doorgebracht. De bedoeling was om te gaan werken, maar de vraag was: wat? Wat ik zou gaan doen wist ik toen nog niet. Ik ging er vanuit dat alles wel weer op zijn plaats zou vallen, zoals het tot nu toe elke keer wel gebeurden. En juist dat gebeurde ook dit keer weer.. ik mocht in eerste instantie de houskeeping gaan runnen in de backpackers hostel waar ik met kerst ben geweest. Elke ochtend van 09.30 tot 11.30 runde ik de houskeeping in ruil voor free accomodation en zo nu en dan goed eten. Via Geoff, de manager van het hostel, kreeg ik een baantje in de wiskey/bierbar Provincial Hotel vederop. Alles bij elkaar werd het een beetje te veel en kwam ik er snel achter dat dit niet de juiste combi was. Ik vergat te genieten en dus besloot ik te stoppen in de housekeeping. Ik ben natuurlijk ook hier om te genieten ! ;)

Heerlijk ook om even wat langer op een plaats te blijven en wat te werken. Je bouwt in een ongelofelijke korte tijd veel vriendschappen op. Ik genoot volop kan ik je vertellen.

De manier van communiceren en hun homor onder de kiwi bevolking is wel enigszins apar. Het eerste wat de baas van de bar, Joe, aan Geoff vroeg toen hij vertelde een interessant meisje te hebben voor in zijn bar was: "Is she fat?" Dat het zelfvertrouwen geeft snap je dan natuurlijk wel ;)

Hoe langer ik in de bar werkte hoe meer verhalen ik te horen kreeg over wat voor een man Joe Taylor, mijn baas, was. Niet helemaal zuivere koffie zou mam zeggen. Daar kwam ik langzamerhand dan ook wel achter. Hij maakte allerlei problemen die er niet waren en het leek er meer op dat hij persoonlijke problemen maakte dan dat het om het werk ging. De bar naast hem, waar hij ook eigenaar van is, werd gerund door 2 Amerikaanse muzikanten, Dave en Keith, die voorheen op cruise ships speelden. Ze speelden elke avond live muziek op piano en basgitaar. Met de dag groeide de vriendschap met deze jongens waar Joe een probleem mee leek te hebben. Aandacht tekort zei een van zijn vrienden tegen me. Ik was inmiddels verhuis van het hostel naar de bar waar ik voor niks achter de bar woonde met Dave en Keith. Alles voor de centjes uiteraard!! ;) Toen brak de dag aan dat alles veranderde... meneer gooide mij eruit en was problemen aan het creeren die er niet waren. Ik ga mijn tijd er niet eens is aan verspillen. Dat hij al vaker op deze manier met mensen om was gegaan was inmiddels wel duidelijk. Keith is die dag ook opgestapt aangezien hij al langer aan het twijfelen was en niet fatsoenlijk zaken kon doen met hem. Al om al waren we redelijk blij weg te kunnen daar en zingend pakte we beide onze tassen weer in. "Killing with kindness", zei Keith tegen me! Met de minuut werd hij gefrustreerder en ging hij me persoonlijk aanvallen. Ik bleef kalm en rustig wat het uiteindelijk nog erger leek te maken. Hij wou me niet meer uitbetalen. Ik had nog zo'n 600 dollar tegoed van hem wat ongeveer gelijk staat aan 450 euro. Niet niks dus. Hoop gezeik en stress de dagen daarna dus besloten Keith en ik om naar een andere plaats te reizen. Nieuw begin, nieuwe start.. en in een plaats waar kennissen van Keith en Dave ons gratis verblijfplaats aanboden. De dag voor vertrek waren alle emoties wat gezakt rondom de hele situatie en leek Joe nergens meer problemen mee te hebben. Hij bood me yelfs al weer aan om daar te werken en te verblijven. Gewoon overdreven aardig zijn tot ik het geld binnen had natuurlijk.. En met succes! Madam had haar geld.
Zo reisden Keith en ik naar Tauranga, wat helaas uiteindelijk ook wat tegenviel omdat de mensen waar we zouden verblijven ons een beetje liet zitten. We waren alleen maar geld aan hostels aan het uitgeven dus besloten we maar terug te reizen naar Napier voor het big event Art Deco weekend. Dit is een groot event waar duizenden mensen op af komen. De hele stad veranderd in Art Deco stijl. Muziek, auto parades, vliegtuigshows, jazz bandjes en iedereen die in Art Deco stijl verkleed is.

Dat we zo lang in Napier zijn gebleven heeft uiteindelijk toch zijn vruchten afgeworpen door de vele goede contacten die we eraan over hebben gehouden. In die week hadden we een gratis verblijfplaats en zelfs nu ik op het Zuidereiland zit, verblijf ik bij vrienden van iemand die ik heb leren kennen in Napier.

Na een laatste kampvuur op het strand van Napier met alle lieve vrienden, muziek, drankjes en vuurwerk heb ik het leventje in Napier achter me gelaten en het reizen weer opgepakt. Afgelopen dinsdag ben ik met gemengde gevoelens met de bus van Napier naar Wellington gereisd om vanuit daar met de boot de oversteek naar het zuidereiland te maken. Nu zit ik inmiddels in Abel Tasman National Park waar ik mijn eerste wandeling door het gebied al gemaakt heb. In de ochtend zijn we met de water taxi het water opgegaan om de mooie eilanden en zeehonden te bezichten. Vervolgens werden we gedropt op een strand waar onze 12 km tocht door het gebied begon. Wat een pracht landschap met een adembenemend uitzicht over het park, zee en eilanden. Ik kan niet wachten om meer van het zuidereiland te zien.

Ik wens iedereen een fijne carnaval en vakantie toe.... En dan spreek ik jullie snel weer !! zwaai zwaai bye bye!!

X Zietje